11 czerwca 2020. Czwartek, Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, rok A, J 6,51-58. Dołącz do społeczności profeto.pl - rekolekcje on-line, kazania, lectio divina, modlitwa, reportaż, spotkanie. Profeto.pl - postaw na Słowo! Jego imię wpisane zostało podczas chrztu świętego w moje wnętrze, w moją duszę, i należę do Niego. On pragnie, abym Mu oddał to, co posiadam, trochę swego czasu. Pragnie, abym dzielił się z Nim tym, co przeżywam, abym wpuścił – albo lepiej – zaprosił Go do mojego życia. On nie chce mi niczego zabrać, ale pragnie mnie Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu ziem Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: «Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego, na drodze ku morzu, Zajordanie, Galilea pogan! Niedzielę Zwykłą, a Luis Herrera wygłasza krótką homilię wideo. Joseph Evans - 14 września 2023 - Czas czytania: 2 minuty Przepraszam: tym słowem podsumowaliśmy dzisiejsze czytania i powiedzieliśmy wszystko, co należało powiedzieć. Czy jesteś gotowy zobaczyć, jak ewangeliczne opowieści ostrzegawcze odnoszą się do Ciebie? Odpowiedź czeka w dzisiejszej homilii. Zapraszam na rozważanie na 32 Niedzielę Zwykłą rok A, pod tytułem Rezerwy duchowe. 32 Niedziela Zwykła rok A Szklanka Dobrej Rozmowy Ks. Marek Studenski. Może czas to zmienić? Zacznijmy od dzisiaj. Spędźmy wieczór z Biblią, szklanką dobrej herbaty i rozmową z Bogiem. Nie przegapmy okazji do prawdziwej uczty duchowej.Zapraszam na rozważanie na rozważanie na 28 Niedzielę Zwykłą rok A Między stołem a serdecznością: sekret prawdziwych przyjęć . 19 Niedziela Zwykła rok A – r. I czyt.: 1 Krl 19,9a-13; Psalm 85,9-14; II czyt.: Rz 9,1-5: Ewangelia: Mt 14,22-23 Ks. Wacław Pelczar Par. Wniebowzięcia NMP w Oświęcimiu I Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli prezentuje nam dwa wydarzenia, które przekraczają granice praw przyrody i zupełnie nie pasują do logicznego spojrzenia na otaczającą nas rzeczywistość. W pierwszym wydarzeniu Bóg objawia swoją obecność prorokowi Eliaszowi. Czyni to w niebywały sposób. To, co dla nas jest niemożliwe dla Boga jest możliwe: „Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały [szła] przed Panem; ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze – trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu – szmer łagodnego powiewu.” Bóg bawi się żywiołami, ukazuje nam, że może wszystko uczynić. Drugie wydarzenie podkreśla wszechmoc i boską naturę Jezusa, który krocząc po jeziorze, przekracza prawa grawitacji. II Czego uczą nas te wydarzenia ? Prorok Eliasz, w obawie o własne życie, chroni się na górze Horeb przed zemstą poganki Izabel, żony króla Achaza. Eliasz wie, że dobrze wykonał dzieło, do którego został powołany. Jednak lęk przed wrogami sparaliżował wiarę i zaufanie. Szuka obecności Boga i potwierdzenia sensu misji, którą zrealizował. Bóg każe mu wyjść z groty, aby stał się świadkiem niesamowitej wizji. Okazując potęgę, Bóg podkreśla swą obecność w najtrudniejszych chwilach proroka. Uzdrawia wiarę Eliasza i przywraca zachwianą nadzieję. Drugie wydarzenie wywarło ogromny wpływ na uczniów Jezusa, a szczególnie Piotra. Otóż zgromadzeni w łodzi mieli przepłynąć na drugi brzeg Jeziora. Zastał ich wieczór i nadciągnął porywisty wiatr, wzburzając fale. Po pewnym czasie niespodziewanie doświadczyli obecności Jezusa, który przechadzał się po wielkich falach jak gdyby nic. Zaskoczeni uczniowie taką sytuacją, nie wiedzieli, co począć. Byli pełni zdumienia i zachwytu. Piotr w porywie radości serca prosi Jezusa o udział w tym samym cudownym doświadczeniu. Pan spełnia jego prośbę i Piotr rzeczywiście kroczy po falach, ale tylko tak długo, dopóki polega na Jezusowym słowie „Przyjdź!” Z chwilą jednak gdy zaczyna oceniać niebezpieczeństwo na pod­stawie własnego doświadczenia, natychmiast zaczyna się po­grążać w odmętach fal. W sercu pojawia się przerażenie i lęk przed otchłanią wzburzonego jeziora. Co zgubiło Piotra? Piotr nie bał się ryzyka, bo zawierzył Jezusowi. Kiedy poczuł się zbyt pewnie, ufając we własne siły nie był w stanie pokonać wichury. Srogo się przeliczył. Wystarczył mocniejszy podmuch i większa fala, by wpaść w wir wody. Przekonanie o własnej mocy czy też poleganie tylko na sobie zawsze doprowadza każdego do zguby. Co więc teraz pozostaje uczynić? W poczuciu zagrożenia trzeba się zdobyć na ufną prośbę o ratunek i krzyknąć jak Piotr: „Panie ratuj mnie!” Jezus wyciąga dłoń i ratuje Piotra, stawiając mu wyrzut: „Czemu zwątpiłeś małej wiary?” III Jakie wnioski powinniśmy wyciągnąć z tych wydarzeń? W doświadczeniu Eliasza i Piotra widoczna jest prawda o potrzebie wytrwa­nia w wierze. Wytrwałość świadczy o mocy i wielkości wiary. Wielu z nas stać na to, by w imię wiary podjąć wielkie dzieła, ale nie stać nas na to, by je wykończyć. Gdzieś po drodze tracimy siły, zaufanie i wiarę. Jak Piotr, który z ufnością wyszedł w stronę Jezusa, krocząc po falach, nagle stracił wiarę i zaczął tonąć, tak i my bardzo często, po drodze” do Nieba, w obliczu trudności, różnych doświadczeń, niepowodzeń i cierpień gubimy wiarę, tracimy skarb, z którym wyruszyliśmy w drogę. To dowód naszej słabości, kruchości i braku wytrwałości w wierze. Doświadczenia te uczą podstawowej prawdy o każdym z nas: Nie powinniśmy polegać wyłącznie na sobie, gdyż jesteśmy słabi i bezradni, Potrzebujemy obecności Boga, który jako niepojęty i wszechmogący zawsze jest ponad naszymi słabościami. Zawsze z ufnością powinniśmy szukać ratunku w Bogu jak Eliasz i Piotr, Swoją moc powinniśmy zawdzięczać łasce Boga i potędze wiary a nie własnym umiejętnościom. Wiara to wielki skarb, ale codziennie musi być umacniana, musi wzrastać, pokonywać trudności, bo jeśli nie wzrasta, to słabnie, maleje, zanika. Piotr nie jest człowiekiem „bez wiary”. On wie­rzy. Ale niedostatecznie! W głębi serca on, podobnie jak i my, jest wezwany do rozwoju, do przejścia od wiary entuzjasty­cznej, łatwej… do wiary mocnej, sprawdzonej przez próby. Nasze burze, mogą nami zachwiać, ale jeżeli wytrwamy do końca, staniemy się mocni potęgą Boga. Kazanie CNN o. Adama Szustaka OP na Niedzielę 5 lipca 2020 – 14. Niedzielę Zwykłą (Rok A) – CNN [#188] Jeżeli jesteś za duży, nie wejdziesz do nieba! Zobacz też –> Niedziela 5 lipca 2020 – Franciszkańskie rozważanie “Daję Słowo” Źródło / czytania Liturgii Słowa —> Langusta na Palmie: CNN [#188] Jeżeli jesteś za duży, nie wejdziesz do nieba! Zapraszamy na niedzielne bardzo dobre wiadomości! //W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze,… Opublikowany przez Langusta na palmie Sobota, 4 lipca 2020 Langusta na Palmie – aby wesprzeć kliknij tu → Langusta na Palmie w social media: Facebook —> Twitter —> Instagram —> Więcej nagrań o. Adama Szustaka znajdziesz na —> VI Niedziela Zwykła; Rok A; r. I czyt.: Syr 15,15-20; Ps.: 119; II Czyt.: 1 Kor 2, 6-10 Ew.: Mt 5,17-37 ks. Wacław Pelczar par. Wniebowzięcia NMP w Oświęcimiu I. Wymagania Jezusa są oczywiste i proste do zapamiętania, jednak kilka fragmentów Ewangelii celowo są pomijane przez wielu chrześcijan. Dlaczego tak postępujemy? Bądźmy szczerzy – wybieramy tylko te, które nam pasują, gdyż słowa Jezusa są niewygodne, a czasami bardzo radykalne, jak te z dzisiejszego fragmentu: „Nie zabijaj”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. Słyszeliście, że powiedziano: «Nie cudzołóż*. A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już w swoim sercu dopuścił się z nią cudzołóstwa.” II. Mimo tych twardych wymagań dostrzegamy w Jezusie troskę o nasze zbawienie, który pragnie nam uświadomić co jest w nas najsłabszym punktem – a są to oczy przez, które dostaje się największe zagrożenie – pożądliwość. Oczy są bramą do duszy człowieka. Im bardziej ten zmysł jest wrażliwy, tym więcej przepuści albo dobra albo zła do naszych serc. Nie jest tajemnicą, że źródłem wszelkiego pragnienia i działania człowieka jest serce. To w nim rodzą się ambitne plany, zamiary, marzenia, dobre lub złe myśli oraz decyzje, które wyrażają się w czynach i w zewnętrznej postawie. Dlatego nauczanie Jezusa ponagla nas do zadania sobie pytań: Na co ja patrzę? Na kogo ja patrzę? Jak patrzę? Gdzie kieruję mój wzrok? W czym utkwiły moje oczy? Czym karmię swoją duszę? Pożądliwość to zagrożenie, które uderza z potężną siłą nieuporządkowanych pragnień władzy, rzeczy ziemskich, dóbr doczesnych, bogactwa, zaszczytów, przyjemności cielesnych, a nawet drugiego człowieka. Każdemu, kto się jej podda odbiera rozum i wolną wolę, ukierunkowując całą energię człowieka ku złu doprowadzając do degradacji moralnej. Kiedy już opanuje nas pożądliwość, w naszych sercach zaczyna królować egoizm, przyjmujący wszelkie propozycje zła. Jezus wspomina o nim w dalszej części ewangelii: „Z serca bowiem pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, czyny nierządne, kradzieże, fałszywe świadectwa, przekleństwa.” Mt 15,19 Pożądliwość pozostawia po sobie straszliwą ruinę duszy, wielką pustkę w sercu. III. Czy jest sposób na pokonanie pożądliwości? Jezus proponuje nam przedziwne lekarstwo: „Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. (…) I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła.” Te słowa wzbudzają niepokój, a nawet pewien niesmak. Jak to możliwe? Czyżby Jezus wzywał do fizycznego samookaleczenia się? O co tak naprawdę chodzi ? Jezusowi chodzi o natychmiastowe zerwanie z pokusą, z okazją grzechu i samym grzechem oraz o odrzucenie wszelkich propozycji zła. Chodzi o to, by odciąć się od takiego środowiska ludzi, przyjaciół, znajomych, sąsiadów, kolegów w szkole, w pracy albo na imprezie, którzy swoim zachowanie narażaliby naszą wierność narzeczeńską, małżeńską lub czystość serca, wprowadzając nas w atmosferę zła. Jezusowi chodzi o to, by nie dopuścić do żadnej okazji, aby pożądliwość mogła wkraść się do naszych serc i siać spustoszenie. Jezus proponuje nam dziś takie rozwiązanie: Jeśli telewizja jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie – sprzedaj dekoder i telewizor, kup sobie radio. Jeśli Internet jest ci powodem do grzechu, odetnij go i odrzuć od siebie – zrezygnuj z umowy , czytaj wartościowe książki. Jeśli twój chłopak jest ci powodem do grzechu, odrzuć go od siebie – gdyż on nigdy Cię nie kochał i zawsze Cię okłamywał. Jeśli twoja dziewczyna swoim zachowaniem prowokuje Cię do grzechu, odrzuć ją od siebie – gdyż ona nigdy Cię nie pokocha, lecz zawsze będzie się Tobą dobrze bawić. Jeśli szef proponuje Ci wysokie stanowisko kosztem twojej wierności mężowi lub narzeczonemu, odrzuć go od siebie – gdyż on zniszczy Twoją rodzinę i szczęście. Jeśli kolega, czy koleżanka w pracy, jest ci powodem do grzechu, to natychmiast zrezygnuj z tej pracy i szukaj następnej. Nie martw się tym, co wydarzy się po tak dramatycznej interwencji i decyzji. Jezus zapewni Ci swą łaskę i bezpieczeństwo. Zawsze pamiętaj, że warto to uczynić ze względu na Jezusa, który obdarzy życiem wiecznym. Otwórz, Panie, nasze serca, abyśmy uważnie słuchali słów Syna Twojego. Wideo na niedzielę: O. Paweł Krupa i przedstawiają «Boskie Słowa» Jaki to ma sens – wychodzić na godzinę przed skończeniem pracy i najmować ludzi? To nie jest normalne. No właśnie, bo też nie chodzi tu o zatrudnienie w winnicy. Tu chodzi o zbawienie. Do końca, do ostatniej godziny, będzie nam Bóg proponował: „Przyjdź do mojej winnicy, wejdź do mojego Królestwa, przyjmij moje zaproszenie”. Nie zazdrośćmy, nie ustawiajmy hierarchii, kolejeczek, wchodźmy – obojętnie kiedy przyjdzie do nas zaproszenie – wchodźmy do tego Królestwa, bo nagrodą jest sam Bóg, On – cały. Nagrania kazań na niedzielę: Komentarze z miesięcznika „W drodze”: Daj się nająć Jakub Bluj OP Iz 55, 6-9 • Ps 145 • Flp 1, 20c-24. 27a • Mt 20, 1-16a Jest coś przewrotnego w zabawie w podchody: jedna grupa ucieka i się ukrywa, ale jednocześnie celowo zostawia ślady, wskazówki, tak aby ci, którzy idą za nią, ją znaleźli. Żeby zabawa była udana, uciekający muszą chcieć, żeby ich znaleźć. Czy Bóg się bawi z nami w podchody? A może to my bawimy się z Nim? Prorok Izajasz pisze, żeby szukać Pana, kiedy pozwala się znaleźć, ale chwilę później dopowiada, na czym to szukanie Boga ma polegać – na odwróceniu się od zła. Po to, aby otrzymać miłosierdzie i przebaczenie. Być może już się przyzwyczailiśmy do tych słów, a to chyba źle, bo nie uderza nas, jak nieoczywiste są to prawdy, jak trudne do zrealizowania przez nas. Całe szczęście, że Jego sposób myślenia i działania różni się diametralnie od naszego. Przypowieść o gospodarzu najmującym do pracy w winnicy słyszeliśmy już tyle razy, że jesteśmy z nią oswojeni: to ta o „pracownikach ostatniej godziny”, czyli tych, którym rzutem na taśmę udaje się wejść do Królestwa Bożego. A przecież w całej opowieści punkt ciężkości położony jest nie na pracowników, ale na pracodawcę. Możemy więc zadać proste pytanie: Dlaczego tyle razy wychodzi na rynek? Oczywiście chce nająć robotników do swojej winnicy, czyli to on jest tym, który szuka. Izajaszowe znalezienie Boga polega na tym, aby dać się Jemu znaleźć i dać się nająć. Nie oznacza to, że mówimy o powrocie do wiary, ale o pozwoleniu, żeby dać się dotknąć i przeniknąć Bożemu miłosierdziu. Ci, którzy pracowali najdłużej, przyjęli zapłatę, a później szemrali. Ta postawa była charakterystyczna dla Ludu Wybranego podczas wędrówki przez pustynię. Mateusz w całej ewangelii używa tego czasownika tylko raz, właśnie po to, aby podkreślić, że brak wdzięczności jest tym, co najczęściej zamyka nam drogę do Królestwa. Całe szczęście, że to Królestwo w osobie Jezusa przychodzi do nas i mówi: „Przyjacielu, nie czynię Ci krzywdy”. Obyśmy w to wierzyli! Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko Wyścigi Tomasz Gaj OP Iz 55, 6-9 • Ps 145 • Flp 1, 20c-24. 27a • Mt 20, 1-16a Kto zajmie najlepsze miejsce? Kto będzie miał lepsze wyniki w nauce i lepszą pracę? Kto więcej zarobi? Kto napisze więcej artykułów? Kto stanie na najwyższym podium? Wyścig szczurów trwa. Rywalizujemy nawet w świętych zajęciach takich jak modlitwa. Kiedyś rozmawiałem z człowiekiem, którego zmartwieniem nie było to, że źle się modli, ale że nie modli się tak dobrze, jak inni. Wiele naszych smutków i radości wypływa z porównywania się z innymi. Dążymy do wyznaczonych celów, ale nieustannie kątem oka sprawdzamy, jak wypadamy na tle innych. Inni, zamiast stawać się naszymi braćmi, stają się rywalami, których trzeba wyeliminować. Próbujemy ciągle udowadniać naszą wartość, skacząc coraz wyżej i osiągając więcej niż inni, bo myślimy, że zależy ona od tego, co umiemy, ile posiadamy i jak wysoko stoimy na podium. Co mówi nam dzisiejsza ewangelia? Jaka jest dobra nowina dla nas, którzy ciągle uczestniczymy w wyścigu szczurów? W królestwie Bożym nie ma bezrobocia. Wszyscy mogą być zatrudnieni, jeśli tylko wykazują chęć pracy. Dla każdego znajdzie się zajęcie na miarę jego możliwości i umiejętności. Każdy zaangażowany robotnik dostanie takie samo wynagrodzenie – pełnię królestwa. Ci, którzy przyszli wcześniej, mogą się dłużej cieszyć z przebywania w domu Bożym, którego obrazem jest winnica. Nigdy nie jest za późno na nawrócenie. Możesz być zatrudniony nawet wówczas, jeśli wydaje ci się, że się spóźniłeś i nikt cię już nie chce. Bóg wykorzysta twoje talenty bez względu na późną porę. Bóg jest dobry dla wszystkich. Dopóki widzisz w Bogu tylko właściciela, który chce wycisnąć z pracowników jak najwięcej po jak najniższej cenie, stajesz się zgorzkniały, rozczarowany i zazdrosny o ludzi, z którymi przebywasz. Bóg nie stoi przed tablicą wyników i nie sprawdza naszych osiągnięć. Nie prowadzi też rankingu, kto jest lepszy, a kto gorszy, ale każdego z nas obdarza pełnią swej miłości. Właściciel winnicy jest przede wszystkim ojcem, który nie porównuje synów, ale tak jak w przypowieści o synu marnotrawnym opuszcza przyjęcie i wychodzi przywitać zarówno młodszego, jak i starszego syna. Bóg patrzy na nas jak na szczęśliwą rodzinę, w której każde dziecko, bez względu na to, ile zrobiło, jest tak samo kochane. Liczy się nie efekt, ale chęć do pracy. Nie znaczy to, że nasze staranie jest nieważne i bez względu na to, co zrobimy Bóg i tak nas obdarzy zbawieniem. Zbawienie jest darem Boga. Od nas zależy jedynie chęć współpracy. Kłótnie w królestwie Bożym Mateusz Przanowski OP Iz 55, 6-9 • Ps 145 • Flp 1, 20c-24. 27a • Mt 20, 1-16a Ostatnio rozmawiałem z księżmi, którzy przekonywali mnie, że zakonnicy mają łatwiej, gdyż często nie mają na głowie parafii i właściwie to nie wiadomo, co robią. Zacząłem wymieniać nasze różne zaangażowania i nagle zdałem sobie sprawę z absurdalności tej logiki. Stare zakony podśmiewają się z nowych i odwrotnie, członkowie jednych grup charyzmatycznych mają coś za złe innym grupom, czytelnicy jednej katolickiej gazety nie cierpią innych katolickich gazet itp. W świetle dzisiejszej Ewangelii możemy zapytać: Spieramy się o to, kto tak naprawdę zasłużył na większą nagrodę od Boga? Czy to nie jest komiczne w królestwie Bożym? Czy zamiast denerwować się pytaniami, kto ma lepiej albo łatwiej, nie powinniśmy się zająć swoim powołaniem? Jakże inaczej wyglądałaby moja rozmowa z tymi księżmi, gdybyśmy raczej zastanowili się nad tym, co możemy zrobić, by być lepsi tam, gdzie jesteśmy. W królestwie Bożym są tacy, którzy od dzieciństwa są dobrymi katolikami, są też tacy, którzy nawrócili się późno, a nawet tacy, którzy się nawracają na łożu śmierci. Kto ma lepiej, a kto gorzej? Nie ma głupszego i bardziej pogańskiego pytania. Królestwo Boże to nasza wspólna sprawa, nasze wspólne dobro. Całe dobro, które otrzymuję, należy też do Ciebie, podobnie jak całe Twoje duchowe dobro jest moje. Chrystus ostrzega nas też przed zazdrością. Zazdrość często przebiera się w kostium sprawiedliwości. Nie potrafimy się przyznać, że zazdrościmy komuś powodzenia w życiu i szczęścia, a czasem i Bożej łaski. Dlaczego jest tak, że są ludzie ode mnie zdolniejsi, mądrzejsi, trafnie odczytujący Boże drogi? Czy idealna sprawiedliwość nie powinna wyglądać tak, że wszyscy będą tacy jak ja, będą nosić te same ciężary i te samy kłopoty, tę samą „spiekotę dnia”? Jezus naucza nas dzisiaj, że w królestwie Bożym nie ma miejsca na zazdrość, a powinno w nim panować zdumienie i bezinteresowna radość z piękna, zdolności i talentów naszych bliźnich. Wszyscy pracujemy w tej samej winnicy Boga, a Bóg daje każdemu tak, jak chce, według swojej mądrości i dobroci. Co jest skutkiem zazdrości? To wręcz trywialne, ale jest nim niezdolność do dostrzegania tego, co się od Boga dostaje. Ci, którzy otrzymali po denarze, zajęli się rozliczaniem innych, zamiast cieszyć się z zarobionych zgodnie z umową pieniędzy. Dzisiejsza Ewangelia stanowi wezwanie nas wszystkich, tych bardziej utrudzonych i tych mniej, tych, którym się lepiej powodzi, i tych, którym gorzej, do dziękczynienia Bogu za Jego niepojętą hojność. 20 września 2014, 17:34 zespół redakcyjny serwisu WWW - Wszystkim, wszędzie i na wszelkie sposoby. Marco Benefial Przemienienie Powrót do Niedziele zwykłe, Niedziele zwykłe 2-7, Powrót do Linki 5 NZ rok A: Ewangelia: Mt 5, 13 – 16; Słowo Boże Zadanie uczniów 13 Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu6 Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie. Refleksja Jan Twardowski Zdjęcie z krzyża Rozmaite zdjęcia z krzyża bywająNa przykład: zdjęcie z krzyża samotnościKtoś cię nagle odnajdzie, ugości,mówi na ty, jak w Kanie zatańczy,doda miodu, ujmie szarańczy Albo:zdjęcie z krzyża chorobyWstajesz z łoża jak Dawid młody – i już jesteś do procy gotowy,gotów guza nabić GoliatowiAle są takie krzyże ogromne,gdy kochając – za innych się kona – To z nich spada się, jak grona wyborne –w Matki Boskiej otwarte ramiona „nie przyszedłem pana nawracać”, Warszawa 1986, str. 34 Gustave Doré Kazanie na Górze Roman Indrzejczyk ,,…aby widzieli wasze dobre uczynki…” Tak różni są ludzie –Zwykli, niezwyczajni,Kłótliwi, zawistni,Przemądrzali wielce, Albo wciąż mają serce –Szukają głupio wierzą, Czasem są czasamiChcą, żyć pięknie, znów będą grzeszyć(braknie wytrwałości) – Dobre chęci też możnaCzymś bardzo zadziwić,Porwać na niebiosa,Albo w piekło strącić. Pokochaj swą powiedział Chrystus –Nawet marnotrawnyDo dobra chce wrócić. «I niech tak zostanie», Warszawa 2005, str. 16 Roman Indrzejczyk ,,tak niech świeci wasze światłoprzed ludźmi…” Przeraża cię życie,Widzisz zło, przewrotność…Ty pozostań sobąChoćby sam na świecie. Nie bój się być dobrym,Szlachetnym człowiekiem –Nawet gdy dokołaSamo zło się toczy. «I niech tak zostanie», Warszawa 2005, str. 17 Jan Twardowski Prośba Sam nic nie czyniłem dobrego ani mniej ani więcejto tylko anioł rozdawałczasami przez moje ręcekochać też nie umiałemwiernie ani niewierniektoś inny lepszykochał przeze mniedogmatów nie rozumiałemrano w południe w nocy ufam że wytłumaczyszkiedy mi zamkniesz oczy “Posłaniec nadziei”, Warszawa – Rzeszów 2005, str. 112 Do góry Powrót do Niedziele zwykłe Powrót do Linki 5 NZ rok B: Ewangelia: Mk 1, 29 – 39; Słowo Boże Gustave Doré Uzdrowienie obłąkanego W domu Piotra 29 Zaraz po wyjściu z synagogi przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o On podszedł do niej i podniósł ją ująwszy za rękę, gorączka ją opuściła. A ona im usługiwała Liczne uzdrowienia 32 Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych;33 i całe miasto było zebrane u Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ wiedziały, kim On jest. W okolicy Kafarnaum 35 Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się Pospieszył za Nim Szymon z towarzyszami,37 a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: «Wszyscy Cię szukają».38 Lecz On rzekł do nich: «Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem».39 I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach. Refleksja Jan Twardowski Nocą klękasz… Nocą klękasz i znaleźć chcesz Bogapotem w oczach strach nosisz i łzy –na dalekich, rozstajnych gdzieś drogach –ktoś się zbłąkał i płacze jak ty. Pachnie we wsi kwitnącym jaśminem –złote zboże wśród pola się śni –kto cię zbudził, kim jesteś, gdzie płynieszw nieskończoność wieczorów i dni. Nikt nie szuka cię dłońmi dobrymi,nikt nie mówi czy dobrze czy źle,tylko ziemia z grobami starymio twej ciszy słyszała i wie. Źródło: ??? Jan Zieliński Przecieranie oczu Jak dobrze Panieże nie założyłeś plomby na wiaręnie powiedziałeś – tak jest i koniecale pozwalasz na nowo odkrywaćto co już dawno odkrytepozwalasz ślepemu być Krzysztofem Kolumbemcieszysz się Twoją inną radościąkiedy nasze oczywidzą do tyłu i przed siebiezupełnie inaczej jak dobrze że stoisz przy nas zawsze tak samozaskakujeszSwoim zmęczeniem przy studnigdy zaschło w gardlemuchy przeszkadzały w drzemaniupo nodze spacerowała mrówkaTwój bok pokazujeże cierpienie naprawdę jest krwawei niszczy jak płomieńa z tłoczni gdzie zmiażdżono winne gronopłynie prawdziwa krew powtarzasz w nas ciągłe zdziwieniekobiet przed pustym grobemuczniów przy stole w EmausTomasza z ukrytym wstydliwie palcem i prowadzisz do zielonych świątgdzie razem z Piotrem zatańczymy jak dziecipijane radością «wiersze podarowane», Warszawa 1994, str. 8 Do góry Powrót do Niedziele zwykłe Powrót do Linki 5 NZ rok C: Ewangelia: Łk 5, 1 – 11; Słowo Boże Nauczanie z łodzi. 1 Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Niego, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret –2 zobaczył dwie łodzie, stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy. Konrad Witz Cudowny połów ryb Obfity połów 4 Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!».5 A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci».6 Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się Skinęli więc na wspólników w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie Widząc to Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny».9 I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali;10 jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. Lecz Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił».11 I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim. Refleksja Wacław Oszajca Taniec Zorby pomiędzy winnicą a morzemna kamienistej plażyporwałeś mnie Panie do tańca moje ręce na Twoich barkachTwoje ręce na moich barkachraz Ty chodzisz po moich śladachraz ja chodzę po Twoich śladach coraz szybszy rytm muzykii coraz głośniejszy śmiechTwój i mój „…Ty za blisko, my za daleko…”, Lublin 1985, str. 98 Beata Obertyńska * * *Zgasły łuny na wzgórzach… Zmierzcha już. Wiatr Brzeg ku mnie. Tamten po wodzie podchodzi……Choć wskazałeś mi głębię – na dnie mojej łodzinie zapuszczona w porę leży sieć… Jest pusta… «Grudki kadzidła», Kraków 1987, str. 101 Beata Obertyńska * * *Gdzież pójdę? O skraj czyjej mam się szaty zahaczyć?Czyj cień, gdy padnie na mnie, uleczy mnie, pocieszy?Chorzy mają pierwszeństwo i śmielsi są. Z w mej łodzi, Panie. Widzisz, żem człowiek grzeszny! «Grudki kadzidła», Kraków 1987, str. 66 Janusz Pasierb Powołanie pytasz czy zostałeś wezwany jesteś prosty i jasnytu ciemność w południenie wiem czy jesteśskaleczony przez aniołaugryziony przez wężanaznaczony nie wiem czy zostałeś wybrany nie widzę rany «Wiersze religijne», Poznań – Warszawa 1983, str. 7 Do góry

kazanie na 5 niedzielę zwykłą rok a